ózef Krzysztof Oraczewski prowadzi nas przez wątki abstrakcji do „Zagubionych kształtów”. To nieoczekiwana i nieunikniona podróż. Wszyscy odczuwamy te zagubione kształty — w labiryncie dni, materii, ducha i pamięci pojawiają się i znikają, zaszyfrowane w różnych znakach. Brakuje im trwałej formy, podobnie jak zapach, który odurza, uderza i zanika, pozostawiając niezapomniane ślady w naszych zmysłach. Są nieuchwytne i trudne do uchwycenia, przywołania, rozszyfrowania lub nadania trwalszej formy niż ulotna chwila. Artysta prowadzi nas przez labirynt abstrakcji do tych nieuchwytnych kształtów. Przywołuje je, ponieważ są częścią świata . Nie po to, by zaprzeczać formie, uwolnić się od percepcji lub oderwać się od rzeczywistości, ale by przekroczyć to, co wydaje się nie do pokonania. Józef Krzysztof Oraczewski tworzy abstrakcyjne dzieła, które nie tylko sprzeciwiają się światu materialnemu, ale są w nim zawarte, rozszerzając go na wymiary, które są zazwyczaj niewidoczne i nieoczywiste. W swojej sztuce stara się wniknąć głębiej i ujawnić kształt we wszystkich jego wymiarach, zarówno widocznych, jak i niewidocznych. W serii „Zagubione Kształty” artysta używa przede wszystkim monochromatycznych kolorów, głównie czerni i bieli, aby podkreślić istnienie nieoczywistych relacji i struktur kipiących pod pozornie nieprzeniknioną powierzchnią obserwowanego świata. Nieokreślone formy i kolory służą jako klucz do odkrycia tajemniczej istoty kształtu, która istnieje zarówno w naszym postrzeganiu, jak i poza nim, w świecie materii i poza nim. Co więcej, istnieje zarówno w kształcie, jak i poza nim. Oraczewski nie odrzuca formy; wręcz przeciwnie, bada ją w niekonwencjonalny i nieoczekiwany sposób. Brak wyraźnej struktury nie oznacza zwykłej bezpostaciowości. Zamiast tego Oraczewski używa terminu „Zagubione Kształty, sugerując, że niezwykła struktura rzeczywistości jest tak rozległa i złożona, że widzimy tylko jej fragment. To, co jest widoczne na powierzchni, jest tylko częścią całego obrazu, fragmentem, słabym śladem, początkiem kształtu wyłaniającego się z substancji. Reszta, ukryta część, jest nieuchwytna i nieopisywalna w języku geometrii euklidesowej. Jednak doświadczamy jej w całej jej zawiłości nieustannie. Pomimo zagubienia w niewidzialnej sieci niepewności, te tytułowe kształty można odnaleźć i rozszyfrować za pomocą abstrakcyjnego języka sztuki. Termin „zagubiony” niesie obietnicę poszukiwań, odkrywania i znajdowania. To zachęta, że chociaż te kształty mogą pozostać poza naszym zasięgiem, istnieją. Co więcej, przekraczając nasze zrozumienie i zmysły, wkraczają w inne wymiary i sfery abstrakcji. Sztuka Oraczewskiego pomaga nam w tej podróży. Służy jako przewodnik, pozwalając nam odnieść się do utraconych możliwości widzenia i doświadczania ukrytych kształtów. Przybliża nas do nich, do punktu, w którym możemy zacząć je czuć i rozumieć, chociaż pozostają tajemnicze i nieuchwytne. Jest próbą zrozumienia, że forma ma więcej wymiarów, niż moglibyśmy sobie wyobrazić. W głębokim zamiarze ujawnienia tego, co nieokreślone, artysta przywołuje myśli Arystotelesa. W koncepcji Arystotelesa forma nie jest tylko obserwowalnym kształtem, ale czymś, co wyłania się w procesie twórczym. W przypadku „bezkształtnej” sztuki abstrakcyjnej Oraczewskiego kształt nie jest identyczny z tradycyjnym pojęciem formy. Kształt gubi się w chaosie, ale w akcie odbioru tworzy swoją unikalną formę. „Zagubione kształty” stają się zatem metaforą naszego ducha eksploracyjnego w sztuce. To wyzwanie dla nas nie tylko patrzenia na powierzchnię, ale także zagłębiania się w obszary, które mogą wydawać się zagubione. To przypomnienie, że świat abstrakcji kryje w sobie nieskończone możliwości czekające na nasze odkrycie i ponowne odkrycie. To kształt, który może zostać utracony, ale w procesie twórczego odbioru nabiera swojej unikalnej formy. Monika Turczyńska